Elçilerin İşleri 2:1-12

« Elçilerin İşleri 1 | Elçilerin İşleri 2 | Elçilerin İşleri 3 »
2
Kutsal Ruh'un Gelişi
1 Pentikost Günü geldiğinde bütün imanlılar bir arada bulunuyordu. 2Ansızın gökten, güçlü bir rüzgarın esişini andıran bir ses geldi ve bulundukları evi tümüyle doldurdu. 3Ateşten dillere benzer bir şeylerin dağılıp her birinin üzerine indiğini gördüler. 4İmanlıların hepsi Kutsal Ruh'la doldular, Ruh'un onları konuşturduğu başka dillerle konuşmaya başladılar.
5O sırada Yeruşalim'de, dünyanın her ülkesinden gelmiş dindar Yahudiler bulunuyordu. 6Sesin duyulması üzerine büyük bir kalabalık toplandı. Herkes kendi dilinin konuşulduğunu duyunca şaşakaldı. 7Hayret ve şaşkınlık içinde, “Bakın, bu konuşanların hepsi Celileli değil mi?” diye sordular. 8“Nasıl oluyor da her birimiz kendi ana dilini işitiyor? 9-11Aramızda Partlar, Medler, Elamlılar var. Mezopotamya'da, Yahudiye ve Kapadokya'da, Pontus ve Asya İli'nde, Frikya ve Pamfilya'da, Mısır ve Libya'nın Kirene'ye yakın bölgelerinde yaşayanlar var. Hem Yahudi hem de Yahudiliğe dönen Romalı konuklar, Giritliler ve Araplar var aramızda. Ama her birimiz Tanrı'nın büyük işlerinin kendi dilimizde konuşulduğunu işitiyoruz.”
12Hepsi hayret ve şaşkınlık içinde birbirlerine, “Bunun anlamı ne?” diye sordular.
« Elçilerin İşleri 1 | Elçilerin İşleri 2 | Elçilerin İşleri 3 »
  • Giriş
  • Video
  • Notlar

Notlar

2:1 Pentikost Günü Fısıh haftasının Şabat Günü’nden sonraki 50. gündür (Lev.23:15-16) ve aynı zamanda haftanın ilk günüdür. Haftalar Bayramı (Yas.16:10), Hasat Bayramı (Çık.23:16) ve İlk Ürünleri Kutlama Günü (Say.28:26) olarak da adlandırılır. Öbür dinsel kutlamalar gibi bu da tapınakta yapılırdı (bkz. Elç.2:6 ve ilgili not). bütün imanlılar On iki elçinin (Mattiya dâhil) yanı sıra, Elç.1:13-16 ayetlerinde adı geçen herkes kastedilmektedir.
2:2 güçlü bir rüzgarın... ateşten Tanrı’nın Ruhu’nu simgeler (bkz. Hez.37:9,Hez.37:14; Yu.3:8). Kutsal Ruh’un gelişi işitilebilir (rüzgâr) ve görülebilir (ateş) belirtilerle gösterilmiştir. bulundukları evi “Ev” tapınak anlamına da gelir ( Elç.7:47; bkz. Elç.2:6’ya ait not; krş. Elç.2:5 ve Elç.2:14-15); tapınakla dip dibe olan evlerden biri de (belki Elç.1:13’teki ev) söz konusu olabilir.
2:3 Tanrı’nın oradaki varlığının simgesi (bkz. Çık.3:2; ayrıca bkz. Mat.3:1 1-1 2 ve ilgili not).
2:4 Kutsal Ruh’la doldular İsa’nın vaadi böylelikle yerine gelir (bkz. Elç.1:4-5,Elç.1:8; Luk.24:49 ve ilgili not; krş. Yu.14:16-18; Yu.20:22 ve ilgili not). başka dillerle Kutsal Ruh, onların daha önce öğrenmedikleri dillerle konuşmalarını sağladı. Elçilerin İşleri’nde buna benzer iki olaydan daha söz edilir (bkz. Elç.10:46-47 ; Elç.19:6 ve ilgili not); 1Ko.12-14. bölümlerde de bu konuya değinilir (bkz. ilgili notlar), ancak o bölümlerde dünyada kullanılan dillerde konuşmaktan söz edilip edilmediği konusunda genel bir görüş birliği yoktur.
2:6 kalabalık toplandı Tapınak alanında (bkz. Elç.2:1 ve Elç.2:2’ye ait notlar).
2:9-11 Partlar Dicle Irmağı’ndan Hindistan’a kadar olan bölgede yaşayanlar. Medler Sınırları Mezopotamya’nın doğusuna, Pers Krallığı’nın kuzeybatısına ve Hazar Denizi’nin güneygüneybatısına uzanan ülkenin halkı. Elamlılar Basra Körfezi’nin batıda Dicle ile sınırlanan kuzey bölgesinde yaşayan halk. Mezopotamya Fırat ve Dicle ırmaklarının arasında kalan bölgenin o zamanki adı. Yahudiye Romalılar’ın adlandırdığı bu bölge Yahudiler’in anayurduydu. Celile bölgesi de bu sınırlar içinde yer alıyordu. Kapadokya, Pontus ve Asya... Frikya ve Pamfilya Anadolu’nun sırasıyla doğu, kuzeydoğu, batı, kuzeybatı ve güney bölgeleri. Asya İli Bkz. 2Ko.1:8’e ait not. Mısır Yahudiler İÖ altıncı yüzyıldan beri Mısır’da yaşıyorlardı. İskenderiye’nin beş bölgesinden ikisi Yahudi’ydi. Libya Mısır’ın batısında yer alan bölge. Kirene Libya’nın Kirenaika olarak adlandırılan bölgesinin başkenti. Roma O çağda binlerce Yahudi’nin yaşadığı merkezlerden biri. Yahudiliğe dönen Yahudi olmayan, ancak Kutsal Yasa’nın tümünü yerine getirmeyi üstlenen kişiler tam Yahudi olarak kabul ediliyordu. Araplar O dönemde Araplar Roma İmparatorluğu’nun doğusunda, Kızıldeniz ile Fırat Irmağı arasında yer alan ve başkenti Petra olan Nabati Krallığı’nda yaşıyorlardı.

Videolar

Elçilerin İşleri Girişi

Genel Bakış: Eski çağlarda yazılmış olan birçok yapıtın yazarı gibi, bu kitabın yazarı da kendini doğrudan bize tanıtmıyor. Bununla birlikte, ikinci yüzyılda yaşamış ve bir kısmı İsa'nın elçilerini bizzat tanımış inanlı yazarların hepsi, bu kitabı Luka'nın yazdığında birleşiyorlar. Kitabın yakından incelenmesi halinde «sevgili hekim» Luka'nın (Kol.4:14) elinden çıktığına dair ipuçları görülebilir. Örneğin «biz» çoğul zamirinin kullanılmış olmasından yazarın, Pavlus'un yol arkadaşlarından biri olduğunu anlıyoruz (16:10-17; 20:5-21:18; 27:1-28:16). Yazarın titiz biri olduğu su götürmez bir gerçek. Elçilerin İşleri Yeruşalim, Sezariye, Antakya, Efes, Korint, Atina, Roma ve daha birçok yere ilişkin kesin ve doğru tasvirlerle doludur. Arkeolojik araştırma ve bulgular, gidilen, gezilen yerlerin çeşitliliğine ve büyük kültür farklarına rağmen Luka'nın, kullandığı terim ve kavramlarda ne denli tutarlı olduğunu ortaya koyuyor. Bununla birlikte Luka'nın kendisi, Elçilerin İşleri Kitabı'nın ilk inanlı topluluklarının bütün bir tarihçesi olmadığını ifade ediyor. Örneğin bölüm 8'de, topluluğun dağıtıldığını, inanlıların Müjde'yi yaya yaya dört bir yana gittiklerini yazar. Bunun sonucunda birçok yerde yerli topluluklar filizlenip gelişir. Ama Luka bu toplulukların tarihçesini yazmaya girişmez. Sonuç olarak, Elçilerin İşleri, kilisenin büyüyüp gelişmesinde önemli bir yer tutan, ders alabileceğimiz temel olaylar dizisini sunuyor bize.

İsa'nın göğe yükseldiği İ.S. 30 yılları ile Elçi Pavlus'un Roma'da tutuklandığı İ.S. 63 yılları arasındaki dönemi konu eden kitap, büyük olasılıkla bu tarihten az sonra yazıldı.

İncil'deki Yeri: Elçilerin İşleri, Luka'nın bir devamıdır. Her iki kitabın da Teofilos adında bir adama hitaben yazıldığı özellikle belirtiliyor. Luka, İsa'nın başlangıçtan göğe alındığı güne dek yapıp öğrettiklerini kaydeder (1:1-3). İncil'in ilk dört kısmından sonra yer alan ve Müjde'nin Yeruşalim'den Anadolu'ya, oradan da antik çağın merkezi Roma'ya yayılışını anlatan Elçilerin İşleri Kitabı, bu özelliğiyle bir köprü görevi görmekte ve İncil'deki mektuplara zemin hazırlamaktadır. Örneğin kitap, Pavlus'un, adını sanını anarak sonradan mektuplar yazdığı birçok kente yaptığı ziyaretleri anlatıyor. Elçilerin İşleri Kitabı'nın bir diğer önemli özelliği, inanlılar topluluğunun ders alabileceği ilkeleri de sergilemesidir.

Konusu: Elçilerin İşleri Kitabı, ilk Mesih inanlılarının Müjde'yi, «Yeruşalim'de, bütün Yahudiye ve Samiriye'de ve dünyanın dört bucağında» (1:8) nasıl yaymaya başladıklarını anlatır. Bütün bu olaylar Kutsal Ruh'un inanlılar topluluğuna verilmesiyle başlar (bölüm 2). Sonraki bölümler, Tanrı'nın kilisesini adım adım nasıl yönlendirdiğini gözler önüne serer. İsa'nın elçileri dolaşıp Müjde'yi yayarken Tanrı da yaptığı mucizelerle onların bildirisini doğruladı (3:1-10; 14:3). Kilise, Yahudi din önderlerinin başını çektiği karşı koymalara rağmen hızla büyüdü. Gerçekte Yahudi kökenli olan inanlılar topluluğunun bütün ulusları kucaklayan bir kimliğe nasıl kavuştuğu, Elçilerin İşleri Kitabı'nda ön plana çıkan önemli konulardan biridir (10:1-11:18 ve 15. bölümün tamamı).

Ana Hatlar:

1:1-11 İsa'nın son buyrukları ve göğe alınması
1:12-8:3 Yeruşalim'deki inanlılar topluluğu
8:4-9:43 Tanrı sözünün Yahudiye ve Samiriye'de yayılması, Pavlus'un iman etmesi
10:1-11:30 Yahudi olmayan ilk inanlılar
12:1-25 Baskılara karşı zafer
13:1-28:31 Pavlus'un elçilik görevi:
13:1-14:28 İlk yolculuk
15:1-35 Yeruşalim'deki toplantı
15:36-18:22 İkinci yolculuk
18:23-21:16 Üçüncü yolculuk
21:17-28:31 Pavlus'un tutukluluk dönemi

Kaynak Ayetler: Bkz. s. 25

  • Ayetler
  • Notlar
  • Video
  • Giriş