Habakkuk 2:4

1:2-2:20 Peygamber ile Tanrı arasında geçen bu konuşma, insanlık tarihinin en eski sorularını içerir: Kötülük neden cezasız kalıyor gibi görünüyor? Tanrı neden dualara karşılık vermez oldu ? (Bkz. Bilgi Kutusu: Acılar, Denenmeler, s.1830; ayrıca bkz. Yer.12. bölüm ve Mez.73’e ait notlar.).

2:4 övüngen kişiye Babilliler, özellikle Babil kralı kastediliyor. sadakatiyle Septuaginta’da “bana olan imanla” diye geçer. doğru kişi sadakatiyle yaşayacaktır Bkz. Hez.18:9; ayrıca bkz. Yşa.26. bölüm (özellikle 1-6. ayetler); Mat.1:19’a ait not; Bilgi Kutusu: İman, s.1821. Halk, Tanrı’nın tüm olanlara nasıl (ve ne zaman) müdahale edeceğine ilişkin vahyini sabırla ve imanla beklemeli, yani her şeye egemen olan Tanrı’ya güvenmeliydi. Ayetteki bu ifade, insanların iman aracılığıyla, Tanrı lütfuyla kurtuluşa kavuştukları (Rom.1:17; Gal.3:11; krş. Ef.2:8 ve ilgili not) ve imanla yaşamaları gerektiği (İbr.10:38-39; İbr.11:7) öğretisini desteklemek için YeniAntlaşma’da da kullanılır. Bu öğreti (bkz. Yar.15:6 ve ilgili not; ayrıca bkz. Rom.4:3,Rom.4:9,Rom.4:22-23; Gal.3:6; Yak.2:23; Yak.2:21’e ait not), 16. yüzyılda Protestan Reformu’nun temel sloganını oluşturmuştur. Ulusun kurtuluş için geçerli olan ilke (halkın her zaman RAB’be güvenmesi, kurtuluş yolunu açacaktır), ruhsal kurtuluş için de geçerlidir (kişinin RAB’be güvenmesi, yani imanı, kurtuluş yolunu açacaktır).