Romalılar 4:25-5

« Romalılar 3 | Romalılar 4 | Romalılar 5 »
« Romalılar 3 | Romalılar 4 | Romalılar 5 »
  • Giriş
  • Video
  • Notlar

Notlar

3:21-4:25 Pavlus hiç kimsenin Tanrı katında doğru olmadığını vurguladıktan sonra (Rom.1:18-3:20), Tanrı’nın insanlığa sunduğu doğruluktan söz eder (bkz. Makale: Doğruluk, s. 1656).
4:4-5 Kurtuluş Tanrı’nın katında itibar kazandıran eylemlere dayalı değildir; Tanrı’ya ve Tanrı’nın vaatlerine olan imana dayalıdır.
4:6-8 Bkz. Mez.32:3-5 ve ilgili notlar; Hez.18:23,Hez.18:27-28,Hez.18:32 ve ilgili not; Hez.33:14-16.
4:9 Bkz. Rom.3:30 ve ilgili not.
4:10 Sünnetliyken değil, sünnetsizken İbrahim, sünnet olmadan on dört yıl kadar önce (Yar.17:24,Yar.17:26) Tanrı gözünde ‘doğru kişi’ sayıldı (Yar.15:6; bkz. Mat.1:19’a ait not; krş. Gal.3:17).
4:11 işaretini Sünnet, Tanrı’nın İbrahim’i doğru saydığının işareti, mührü ve kanıtıdır (bkz. Yar.17:11 ve ilgili not). Böylece İbrahim, sünnet buyruğunun verilmesinden önce Tanrı’ya iman edip aklandığı için Yahudi olmayan imanlıların da babasıdır.
4:12 sünnetlilerin babası İbrahim, Yahudiler’in yanı sıra Yahudi olmayan imanlıların da babasıdır ve onun öyküsü herkes için tek bir aklanma yolu olduğunu gösterir: İman (bkz. Bilgi Kutusu: İman, s.1821).
4:13 soyuna Tüm imanlılara (Rom.4:11-12). dünyanın mirasçısı İbrahim’e ve soyuna verilen vaatler (bkz. Yar.12:1-3; Yar.22:17; Çık.19:4-6; Yşa.55:1-3), yaratılış sırasında Tanrı’nın kutsamasının bir parçasıdır (Yar.1:26-28). Pavlus, Gal.3:8’de (kutsama ile kurtuluş eşanlamlıdır) ve burada (imanlılar, Yar.1:26-28’de yer alan, dünyaya hükmetme buyruğunu müjdeyi yaşayarak ve duyurarak Tanrı’nın istediği şekilde yerine getirir) bu vaatlerin İsa Mesih’te yerine geldiğini ifade eder.
4:14 Yasa’ya bağlı olanlar Miras hakkının Kutsal Yasa’nın yerine getirilmesine bağlı olduğunu sanan Yahudiler. vaat Bkz. Rom.4:13.
4:15 Yasa, Tanrı’nın gazabına yol açar Kutsal Yasa günahı açığa çıkardığından ve hatta kışkırttığından dolayı (bkz. Rom.7:7-11) vaadin gerçekleşmesine değil, yalnızca Tanrı’nın gazabına (yani cezaya) neden olur. karşı gelmek Kutsal Yasa’nın olmadığı yerde de günah vardır, ama bu durumda Kutsal Yasa’nın herhangi bir kuralının çiğnenmesi söz konusu değildir.
4:16-17 11-12. ayetlerdeki düşünce burada özetlenmektedir (krş. Rom.3:24-26 ve ilgili notlar; Ef.2:8). Kutsal Yasa’ya bağlı olanlar Bkz. Rom.4:14’e ait not. İbrahim’in imanına sahip olanlar Tıpkı Kutsal Yasa’nın verilmesinden önce yaşayan İbrahim gibi, Tanrı’ya iman etmiş Yahudi kökenli olmayan Hıristiyanlar. ölülere yaşam veren Burada öncelikle, dünyaya çocuk getirme yaşları geçmiş olan İbrahim ve Sara’nın İshak’ı dünyaya getirmesinden söz edilmektedir (bkz. Yar.18:11). İkinci olarak Mesih’in dirilişi ima edilir (bkz. Rom.4:23-25 ve ilgili notlar). var olmayanı buyruğuyla var eden Sadece Tanrı yoktan yaratma gücüne sahiptir. Kısır olan Sara’nın çocuk sahibi olmasını sağlaması buna bir örnektir.
4:18 umutsuz bir durumdayken... iman etti İbrahim, ilerlemiş yaşı nedeniyle çocuk sahibi olması olanaksızken Tanrı’dan umudunu kesmedi. böyle ‘Yıldızlar kadar çok’ anlamında (bkz. Yar.15:5).
4:19 Sara’nın ölü rahmini Kocası İbrahim’den on yaş genç olan Sara (bkz. Yar.17:17) çocuk doğurma yaşını çoktan geçmişti. düşündüğünde İman eden birine karşılaştığı tüm olumsuzlukları tamamen göz ardı etmesi gerektiği söylenemez; imanlı, sorunlarıyla yüzleşip her şeyden üstün olan Tanrı’ya ve vaatlerine güvenmelidir. imanı zayıflamadı İbrahim’in kaygı duyduğu anlar oldu (bkz. Yar.17:17-18), ama temelde Tanrı’nın ona bir soy sağlayacağı vaadine güvenmeye devam etti.
4:20 Tanrı’yı yüceltti Çünkü Tanrı’nın bu vaatleri gerçekleştireceğine inandı. Sevap Tanrı’dan bir hak kazanmaya yönelik insan çabasıdır; iman ise Tanrı’yı her durumda yüceltmeye yöneliktir.
4:22 Bunun için İbrahim’in imanı içten ve sağlamdı (Tanrı’nın vaadine güvenmişti).
4:23-24 bizler... için de İbrahim’in, Sara’nın ölü rahmine yaşam veren ( Rom.1:19) Tanrı’ya imanı sayesinde aklanması gibi, insanlar da İsa’yı ölümden dirilten Tanrı’ya (bkz. Rom.10:9 ve ilgili not) iman ederek aklanır.
4:25 Büyük olasılıkla ilk Hıristiyanlar’ın bir iman ikrarıdır. aklanmamız Bkz. Rom.3:24 ve ilgili not.

Videolar

Romalılar Girişi

Genel Bakış: Elçi Pavlus bu mektubu Yeruşalim'e yaptığı bir yolculuk sırasında yazmıştır. Toplanan bağışları oradaki yoksul inanlılara iletmekle görevlendirilmişti (15:25-27). Bu da İ.S. 57-59 yılları arasında, Müjde'yi yaymak için çıktığı üçüncü yolculuğun sonlarında olabilir. Büyük olasılıkla Korint'ten yazmaktadır (Elç.20:1-3). Bundan sonra Yeruşalim'e, Yeruşalim'den de İspanya'ya gitmeyi, yol üzerinde de Roma'ya uğramayı tasarlar (1:9-15; 15:22-32). Daha önce Roma'da Müjde'yi yaymış değildi, ama oradaki inanlıların birçoğunu tanıyordu (16:3-16). Yaydığı Müjde'yi, Tanrı'nın kendisini duyurmaya çağırdığı bildiriyi1 bu mektupta açıklamaktadır. 1:16-17 ayetlerinde şöyle diyor: Müjde'den utanmıyorum. Müjde iman eden herkesin... kurtuluşu için Tanrı gücüdür. Tanrı'nın insanı akladığı, Müjde'de açıklanır. Aklanma yalnız imanla olur. Yazılmış olduğu gibi, `İmanla aklanan yaşayacaktır.'»

Mektubun İçeriği: Mektubun ilk önemli konusu, Tanrı'nın gazabına ve yargısına yol açan insan günahıdır2. Pavlus bunu belirttikten sonra insanın bu kötü durumu için Tanrı'nın sunduğu çareyi açıklıyor. Tanrı insanları, İsa Mesih'e iman ettikleri için aklar, Musa'nın Yasası'na uydukları için değil3. Kutsal Yasa'nın gereklerini hiç kimse tümüyle yerine getiremez. Zaten Kutsal Yasa'nın amacı da başkadır. Yasa günahı tanımlar ve ciddiyetini vurgular. Dahası, Pavlus 6:1-23 ayetlerinde, Mesih'e ait olanların yalnız geçmişlerinden ötürü bağışlanmakla kalmadıklarını, günahtan da özgür kılındıklarını açıklar. Pavlus'un dediği gibi, «Günah size egemen olmayacaktır» (6:14). İnananlar Kutsal Ruh'un yönetiminde yaşadıkça Tanrı'nın istediği gibi yaşamış olacaklardır (8:1-14). Gerçekte Tanrı'nın amacı bunun da ötesine geçiyor (8:14-39): «Tanrı önceden bildiği kişileri Oğlu'nun benzerliğine dönüştürmek üzere önceden belirledi. Öyle ki, Oğul birçok kardeş arasında ilk doğan olsun» (8:29).

Yahudi kökenli olan inanlılar topluluğu her ulustan geleni kabul etmeye başladığı bir sırada Pavlus Tanrı'nın Yahudiler'e ilişkin amacını irdelemeye başlar4. Öyle anlaşılıyor ki, Roma'daki kilise hem Yahudi5 hem de öteki uluslardan6 gelen üyelerden oluşuyordu. Et yiyip yememek, belirli günleri kutlayıp kutlamamak (14:1-6) konusundaki tartışmalar da buna bir ipucu sayılabilir. Pavlus, Müjde'yi öteki uluslara duyurmaya çağrılmıştı, ama kendi halkı için de büyük kaygıları vardı7. Bir başka kaygısı daha vardı, bu da öteki uluslardan olan inanlıların Yahudiler'e neler borçlu olduklarını bilmelerini istemesiydi8.

Pavlus mektubun son bölümlerinde (12:1-15:13) uygulamaya ilişkin öğütleri peş peşe sıralıyor.

Ana Hatlar:

1:1-17 Giriş ve ana konu
1:18-3:20 İnsanın günahı
3:21-5:21 Tanrı, Mesih'e iman edenleri aklar
6:1-8:39 Artık günah size egemen olmayacaktır: Ruh'a bağlı yeni yaşam
9:1-11:36 Tanrı'nın İsrail için tasarladıkları
12:1-15:13 Yaşayan kurbanlar: Doğru davranmaya ilişkin öğütler
15:14-16:27 Pavlus'un tasarladığı ziyaret ve son selamlar

Kaynak Ayetler: Bkz. s. 25

  • Ayetler
  • Notlar
  • Video
  • Giriş