1. Krallar 15:19-20

12:25-2Kr.17:41 Krallığın bölündüğü (İsrail ve Yahuda olarak) dönemin anlatıldığı bu bölümlerde, ağırlıklı olarak kralların yaptıklarına ve onlara ilişkin peygamberliklere değinilir. Tanrı’nın gelişmekte olan yeryüzündeki krallığı en fazla kuzeydeki (İsrail) krallıkta tehlikeye girmiştir, çünkü sadakatsiz krallar, kukla kâ-hinler ve sahte peygamberler yüzünden imandan sapma eğilimi artış göstermiştir. Bu dönemde İlyas ve Elişa, Tanrı’nın yönetiminin sadık temsilcileri ve peygamberleri olarak hizmet etmiştir (bkz. Giriş). Güneydeki (Yahuda) krallıkta ise RAB, krallığının görünen simgeleri olan tapınak, Antlaşma Sandığı ve kâhinlerinin hizmeti aracılığıyla halkıyla beraberdir. Davut’un soyundan olan kralların yönetimlerini RAB’be sadık biçimde sürdürmeleri sayesinde RAB’bin antlaşmasına kuzeydeki (İsrail) krallığına göre daha bağlı kaldılarsa da, itaatsizlik ettikleri zaman onlar da sürgünle cezalandırılacaklardır.

15:19 Babamla baban arasında olduğu gibi... antlaşma Asa’nın bu fikri iyi bir siyasal karar gibi görünse de, Peygamber Hanani tarafından, ahmakça bir hareket ve RAB’bin güvenini yadsıma olarak tanımlanıp kınandı (bkz. 2Ta.16:7-10) ; Tanrı’nın krallığını benimseyen bir kral düşmanlarından asla korkmamalıydı, Tanrı’nın himayesine güvenmeliydi (bkz. 1Sa.17:11’e ait not). Çok sonraları Yahuda KralıAhaz daAsa’nın bu kötü fikrini benimseyecekti (bkz. 2Kr.16:5-9; Yşa.7. bölüm).

15:20 Naftali bölgesiyle Ben-Hadat’ın Naftali’de ele geçirdiği kentler, Şam’dan batıda Sur’a, güneybatıda Yizreel Ovası içinden kıyı şeridine ve oradan Mısır’a uzanan ana ticaret yolları bu bölgeden geçtiği için stratejik öneme sahipti. Bölge, daha sonra Asur Kralı III. Tiglat-Pileser tarafından ele geçirilecektir (2Kr.15:29).