1. Krallar 17:1-15

12:25-2Kr.17:41 Krallığın bölündüğü (İsrail ve Yahuda olarak) dönemin anlatıldığı bu bölümlerde, ağırlıklı olarak kralların yaptıklarına ve onlara ilişkin peygamberliklere değinilir. Tanrı’nın gelişmekte olan yeryüzündeki krallığı en fazla kuzeydeki (İsrail) krallıkta tehlikeye girmiştir, çünkü sadakatsiz krallar, kukla kâ-hinler ve sahte peygamberler yüzünden imandan sapma eğilimi artış göstermiştir. Bu dönemde İlyas ve Elişa, Tanrı’nın yönetiminin sadık temsilcileri ve peygamberleri olarak hizmet etmiştir (bkz. Giriş). Güneydeki (Yahuda) krallıkta ise RAB, krallığının görünen simgeleri olan tapınak, Antlaşma Sandığı ve kâhinlerinin hizmeti aracılığıyla halkıyla beraberdir. Davut’un soyundan olan kralların yönetimlerini RAB’be sadık biçimde sürdürmeleri sayesinde RAB’bin antlaşmasına kuzeydeki (İsrail) krallığına göre daha bağlı kaldılarsa da, itaatsizlik ettikleri zaman onlar da sürgünle cezalandırılacaklardır.

17:1 İlyas Kral Ahav’dan daha büyük, görkemli ve önemli birinden (RAB’den) korkan İlyas, hem sözleriyle hem de eylemleriyle, Baal’a tapınmaya ve buna iştirak edenlere hararetle karşı gelmiş bir peygamberdi. ne yağmur... ne de çiy RAB kuraklık aracılığıyla, hem putperestliğe karışmış halkını cezalandırmış hem de bereket ve fırtına ilahı diye bilinen Baal’ın yağmur yağdırmaktan aciz olduğunu halkına göstermiştir (krş. Lev.26:3-4; Hoş.2:5,Hoş.2:8).

17:3 Peygamberin vaat edilen topraklardan uzaklaşması, İsrail halkının Tanrı’nın sözünden yoksun kalmasına yol açar; halkın putperestliğe karışmasının cezası ağır olmuştur (Amo.8:14).

17:4 Kuş ve hayvan leşleriyle beslenen kargaların sadece leşlerin üzerinde sürü halinde uçtuğu bilindiği için İlyas’ın saklandığı yer güvenliydi. Bu kuşların, kendi yapılarına aykırı olarak İlyas’a yiyecek taşımaları, bunun mucizevî bir olay olduğunun göstergesidir. Ayrıca, İlyas günde iki defa et yerken İsrail halkının kıtlık yaşaması, ilah Baal’a tapınmalarının yararsızlığını ve sonuçlarını gözler önüne serer.

17:9 Sayda yakınlarındaki Sarefat Kenti’ne İzebel’in babası Etbaal’ın yönetimi altındaki bölgede, Sur ve Sayda arasında bir kıyı kenti (1Kr.16:31). RAB’bin İlyas’a yerleşmesini buyurduğu bu yer, Baal’a tapınmanın merkeziydi. İsrailliler de Baal’a tapınmaya başlamıştı.

17:15-16 Antlaşma koşullarına uymaktan vazgeçip RAB’den uzaklaşan İsrailliler, refaha kavuşmak umuduyla Baal ve Aşera’ya tapınmaya başlamıştı. Putperest bir krallıkta yaşayan bu dul kadının, Tanrı’nın sözüne güvenerek itaat etmenin yaşama götüren yol olduğunu anlaması çarpıcıdır. RAB, sözüne itaat eden İsrailli olmayan bu kadının ihtiyaçlarını mucizevî şekilde karşılarken, vaat edilmiş topraklardaki sadakatsiz halkından yiyeceği esirgiyordu. RAB’bin, Yas.32:21’deki uyarısı gerçekleşmekteydi (krş. Rom.10:19; Rom.11:11,Rom.11:14).