1. Krallar 17:1-7

12:25-2Kr.17:41 Krallığın bölündüğü (İsrail ve Yahuda olarak) dönemin anlatıldığı bu bölümlerde, ağırlıklı olarak kralların yaptıklarına ve onlara ilişkin peygamberliklere değinilir. Tanrı’nın gelişmekte olan yeryüzündeki krallığı en fazla kuzeydeki (İsrail) krallıkta tehlikeye girmiştir, çünkü sadakatsiz krallar, kukla kâ-hinler ve sahte peygamberler yüzünden imandan sapma eğilimi artış göstermiştir. Bu dönemde İlyas ve Elişa, Tanrı’nın yönetiminin sadık temsilcileri ve peygamberleri olarak hizmet etmiştir (bkz. Giriş). Güneydeki (Yahuda) krallıkta ise RAB, krallığının görünen simgeleri olan tapınak, Antlaşma Sandığı ve kâhinlerinin hizmeti aracılığıyla halkıyla beraberdir. Davut’un soyundan olan kralların yönetimlerini RAB’be sadık biçimde sürdürmeleri sayesinde RAB’bin antlaşmasına kuzeydeki (İsrail) krallığına göre daha bağlı kaldılarsa da, itaatsizlik ettikleri zaman onlar da sürgünle cezalandırılacaklardır.

17:1 İlyas Kral Ahav’dan daha büyük, görkemli ve önemli birinden (RAB’den) korkan İlyas, hem sözleriyle hem de eylemleriyle, Baal’a tapınmaya ve buna iştirak edenlere hararetle karşı gelmiş bir peygamberdi. ne yağmur... ne de çiy RAB kuraklık aracılığıyla, hem putperestliğe karışmış halkını cezalandırmış hem de bereket ve fırtına ilahı diye bilinen Baal’ın yağmur yağdırmaktan aciz olduğunu halkına göstermiştir (krş. Lev.26:3-4; Hoş.2:5,Hoş.2:8).

17:3 Peygamberin vaat edilen topraklardan uzaklaşması, İsrail halkının Tanrı’nın sözünden yoksun kalmasına yol açar; halkın putperestliğe karışmasının cezası ağır olmuştur (Amo.8:14).

17:4 Kuş ve hayvan leşleriyle beslenen kargaların sadece leşlerin üzerinde sürü halinde uçtuğu bilindiği için İlyas’ın saklandığı yer güvenliydi. Bu kuşların, kendi yapılarına aykırı olarak İlyas’a yiyecek taşımaları, bunun mucizevî bir olay olduğunun göstergesidir. Ayrıca, İlyas günde iki defa et yerken İsrail halkının kıtlık yaşaması, ilah Baal’a tapınmalarının yararsızlığını ve sonuçlarını gözler önüne serer.