2. Krallar 17:25-26

12:25-2Kr.17:41 Krallığın bölündüğü (İsrail ve Yahuda olarak) dönemin anlatıldığı bu bölümlerde, ağırlıklı olarak kralların yaptıklarına ve onlara ilişkin peygamberliklere değinilir. Tanrı’nın gelişmekte olan yeryüzündeki krallığı en fazla kuzeydeki (İsrail) krallıkta tehlikeye girmiştir, çünkü sadakatsiz krallar, kukla kâ-hinler ve sahte peygamberler yüzünden imandan sapma eğilimi artış göstermiştir. Bu dönemde İlyas ve Elişa, Tanrı’nın yönetiminin sadık temsilcileri ve peygamberleri olarak hizmet etmiştir (bkz. Giriş). Güneydeki (Yahuda) krallıkta ise RAB, krallığının görünen simgeleri olan tapınak, Antlaşma Sandığı ve kâhinlerinin hizmeti aracılığıyla halkıyla beraberdir. Davut’un soyundan olan kralların yönetimlerini RAB’be sadık biçimde sürdürmeleri sayesinde RAB’bin antlaşmasına kuzeydeki (İsrail) krallığına göre daha bağlı kaldılarsa da, itaatsizlik ettikleri zaman onlar da sürgünle cezalandırılacaklardır.

17:25 aslanlar göndererek Bkz. 1Kr.13:24; 1Kr.20:36; Hak.14:5; 1Sa.17:34;Amo.3:12.Asur’la yaşanan çatışmaların ardından aslanların sayısı arttı. Aslanların halkın arasına girmesi, burada RAB’bin halkını cezalandırması olarak görülür (bkz. Lev.26:21-22).

17:26 Asur Kralı’na II. Sargon’a. Samiriye ilahının yasasını O çağda ve o bölgede, ilahların yerel olduğuna inanıldığından ötürü her bölgenin ilahı için ayrı ibadet törenleri yapılması gerektiği düşünülürdü. Bu törenler yapılmadığı veya gözardı edildiği takdirde, ilahların öfkelenip ülkeye felaket getireceğine inanılırdı.