Mezmurlar 104:16-18

Mez.104 Sürgün öncesinde yazılan bu ilahi, dünyanın kurucusu ve sürdürücüsü olan Tanrı’nın görkemini övmek için Yar.1. bölümde aktarılan olaylar düşünülerek yazılmıştır. Mezmurun ana teması, görünmez Yaratıcı’nın, görkemini insanın gözleri önünde sergilediği yaratılmış dünyadır. Tek ayetlik girişin ardından mezmur, yaratılışın övüldüğü üçbeşdokuzbeş-üç ayetlik kıtalardan meydana gelir. İlk kıtada (Mez.104:2-4) göksel yaratılıştan, beşinci kıtada (Mez.104:24-26) ise denizlerden söz edilir; bunlar yeryüzünün sınırlarını belirleyen iki büyük alemdir. İkinci kıtada yeryüzünün sağlam temelleri ve güvenli sınırları (Mez.104:5-9) övülürken, dördüncü kıtada güneş ve ay tarafından yönetilen düzenli yaşam döngüsü konu edilir (Mez.104:19-23). Mezmurun ortasındaki dokuz ayetlik kıtada, yeryüzünde bolluk içindeki yaşam için duyulan sevinç dile getirilir (Mez.104:10-18). Mezmurun devamında yeryüzündeki yaşamın Tanrı’ya nasıl bağımlı olduğunun anlatıldığı dört ayetlik bir kıta (Mez.104:27-30), bir sonuç kısmı (Mez.104:31-32) ve bir sonsöz (Mez.104:33-35) bulunur. En son ifadenin (“RAB’be övgüler sun, ey gönlüm!”), Mezmurlar’ı derleyenler tarafından eklenmiş olduğu düşünülür (bkz. Mez.105-106’ya eklenen törensel ifadeler ve Mezmurlar’ın beşinci kitabının sonundaki cümleler: Mez.146-150).

104:10-18 Yaşamın fışkırdığı bir bahçeyi andıran yeryüzü, mezmur yazarının yaratılış hakkındaki düşüncesinin odağındadır (yeryüzü, gök ve denizle sınırlıdır; Mez.104:2-4,Mez.104:24-26; krş. Yar.1:1-3, 24-31).

104:16-18 Büyük ağaçları, kuş sürüleri ve dağ hayvanlarıyla ünlü, verimli Lübnan toprakları (İsrail’in kuzeyi), Tanrı’nın yeryüzü bahçesinin en iyi örneğidir (bkz. Mez.72:16; 2Kr.14:9; 2Kr.19:23; Yşa.10:34; Yşa.35:2; Yşa.40:16; Yşa.60:13; Yer.22:6; Hoş.14:7).